De kerk van Saint-Jean l’Évangéliste, een voormalige collegiale kerk die opgericht werd door bisschop Notger rond 980, heeft een grondplan dat beïnvloed is door de paltskerk van Aken. Het veelhoekige romaanse gebouw werd aangevuld met een toren, een kloosterhof en bijgebouwen die toehoorden aan het college van kanunniken. Vanaf het einde van de 12e eeuw beginnen nieuwe werkzaamheden met als doel het bovenste deel van de toren te herbouwen. Twee eeuwen later komen een koor en kapellen de bestaande achthoekige kerk vervoegen. De romaanse kerk wordt herbouwd in de tweede helft van de 18e eeuw in neoclassicistische stijl door twee architecten uit Luik: J.-G. Soufflot en B. Renoz, op basis van plannen van de Italiaanse architect G. M. Pisoni.
Het nieuwe gebouw, opgetrokken in steenkoolhoudende zandsteen, baksteen en kalksteen, bestaat uit drie romaanse en neoclassicistische delen (de toren, de achthoek en het koor). Het eerste, in romaanse stijl, is geflankeerd door twee traptorens. De neoclassicistische achthoek heeft een hoge koepel die steunt op de acht zuilen aan de rand van de kooromgang. Die laatste heeft visgraatgewelven en is geflankeerd door zes kapellen.Het neoclassicistische koor kenmerkt zich door grote vensters met lateien.
Het kloosterhof naast het gebouw hoort bij het deel uit de 16e eeuw, enkel de oostelijke vleugel werd in de 18e eeuw herbouwd. De westelijke en noordelijke vleugel werden overwelfd in 1738. De zuidelijke vleugel is de enige getuige van de originele gotische gewelven, die kruinribben en hulpribben vertonen. Let ook op het rondboogportaal met een timpaan dat versierd is met een bas-reliëf dat Saint-Jean voorstelt op het eiland Patmos, en op het barokke meubilair.
Geklasseerd op 29-05-1952
Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië
